GALIZIA É MULLER, ANCIÁ, E TEN ALZHEIMER.......

GALIZIA É MULLER, ANCIÁ, E TEN ALZHEIMER

Galizia é muller. Galizia ten xa moitos anos. Galizia ten o mal de Alzheimer, e cada día que pasa esquécese un pouco máis de todo e de todos.

Esta é a súa historia:

Cando era unha meniña, viviu illada e soa durante moito, moito tempo. Medrou facendo as cousas que facían os nenos, como traballar nas labouras do campo, coidar as vacas e axudar na casa. Galizia descoñecía o mundo e o mundo descoñecía a Galizia. Foi filla de nai solteira. A súa nai ensinoulle con cariño a lingua milenaria dos seus antergos, ensinoulle as tradicións ancestrais, o equilibrio ca natureza, o respeto aos ríos, prados e fragas, a coidar o noso e dos nosos, a ser unha boa veciña e respetar aos demáis, a non dicir mentiras, a ser traballadora e responsable, e por riba de todo a ser una boa persoa. Galizia era moi esperta, intelixente, cautelosa pero segura, sempre foi unha cativa chea de posibilidades de futuro. Pero a súa naiciña enfermou e morreu cando ela aínda era moi nova, enfermou dunha enfermidade común e morreu como tantos outros da súa época por non ter para pagar menciñas. E Galizia quedou soa neste mundo. Sen ninguén que mirase por ela, sen ninguén que a quixese. So tiña una prima que vivía alén do río Miño, demasiado lonxe para Galizia, unha fronteira demasiado profunda e traizoeira para unha meniña. Galizia xamais coñeceu ao seu pai, a súa nai contoulle que viña de mais alá da liña do mar, dunha illa de terra verde e fresca coma a nosa, contoulle que seu pai era un bo home, alto e forte, e que tiña o cabelo loiro e ollos azuis, aínda que Galizia sempre sospeitou que o seu pai morreu na guerra, á que foi obrigado a ir, coma moitos pais doutros nenos das aldeas. 

Galizia sufríu a súa horfandade baixo o pé dos poderosos, e por mor do seu xénero só foi ao colexio ata os 9 anos. Ninguén se preocupou pola súa educación nin polo seu futuro. No pouco tempo que Galicia foi ao colexio so tivo un mestre; este falaba sempre noutro idioma que Galizia prácticamente non entendía, era un mestre moi maior, autoritario e ríxido, distante e cruel a maioría das veces.  Aquel mestre non coñecía a Galizia non lle interesaban as cousas que Galizia aprendera da súa nai, non lle interesaba a lingua, nin as tradicións e costumes, nin as crenzas, nin a música da terra, e non so non tiña ningún tipo de respeto por Galizias enón que de feito desprezaba sistemáticamente todas as cousas que Galizia aprendera da súa nai, castigábaa físicamente e maltratábaa por falar na súa lingua materna, zoscáballe cunha regra de madeira na punta dos dediños cada vez que dicía “cunca” en lugar de “taza”, e dicíalle a miúdo “Galizia sólo vale para limpiar y servir”, ensináballe nomes de ríos e vilas que non se correspondían cos que a xente empregaba normalmente, e ademais obrigábaa a pregarlle a un deus que promulgaba o amor e o respeto entre as persoas sen importar a súa raza, xénero ou procedencia, pero do que Galizia so recibía maldade e desprezo.

Galizia traballou coma unha escrava na servidume durante moito tempo, 15 horas ao día, 7 días a semana, e 365 días ao ano, facendo os únicos traballos axeitados para Galizia: limpar, cociñar, cultivar a horta e servir; condeada de por vida ao desprezo, a humillación e o asoballamento por obra e graza dos poderosos.

Cando Galizia entrou nos anos mozos, aínda que encollida polo medo tivo a coraxe de loitar contra o seu escuro destiño,  voltando á aldea que a víu nacer, onde coñeceu un mozo co que casou e tivo catro fillos.

A maioría dos mozos e mozas da súa aldea comezaron a emigrar as Américas onde achar un futuro mellor a costa da traxedia do desarraigo e do esquecemento,  porque na aldea de Galizia xamais houbo acceso a cultura, e o único que sabían facer era traballar a terra e pouco máis.

Pero Galizia non estaba disposta a marcharse a outro país; ela xa estaba no seu país,  non estaba disposta a renderse á realidade. Dicíase a si mesma que alguén tiña que quedar, que pronto retornarían todos os veciños e que todos vivirían mellor. Galizia non quixo abandoar o seu paraíso, os seus costumes e tradicións, as romarías e a súa xente, e sobre todo desexaba transmitirlle aos seus fillos a herdanza recibida da súa nai.

O home de Galizia, igual que os outros veciños da aldea, tamén marchou alén do mar, a lonxanas terras onde buscar mellores oportunidades para seus fillos, deixando a Galizia soa outra vez neste mundo.

E Galizia chorou e chorou polo seu home ata que se lle secaron as bágoas. E aos poderosos non lles importou o máis mínimo, nen fixeron nada para remedialo.

Galizia non foi quen de darlle a educación e as oportunidades que desexaba aos seus catro fillos. A súa única preocupación e prioridade era poder darlles de comer cada día. Traballou no campo máis que calquera home, limpou, cociñou e serviu, todo o que fixo falla para sacar adiante aos seus fillos.

Así que Galizia ficou na súa aldea, soa e case sen veciños e cos seus fillos sen perspectivas dun futuro mellor. A maioría dos veciños que marcharon as Américas xamáis volveron, e os seus fillos convertéronse en súbditos doutros países; xa non falaban a lingua de Galizia, descoñecedores das tradicións e costumes de Galizia esquecéronse das súas raíces, e as súas historias persoais diluíronse no mar das lembranzas e coma sempre aos poderosos daquela época nada lles importou.

O tempo pasou, e Galizia chegou a súa madurez, envellecida polo traballo duro e as preocupacións.  A vida na pequena aldea permanecía inalterable, a mesma falla de oportunidades, a mesma desidia dos poderosos, o mesmo minifundismo mental e espiritual, a mesma sensación de abandono e desacougo, todo elo mesturado con pinceladas de tristura e amargura que sempre flotaban no ar que se respiraba.

Os fillos de Galicia medraron, e do mesmo xeito que a xeración anterior, víronse na doente e imperiosa obriga da emigración. 

Tristemente, de novo, Galizia quedou soa neste mundo. Chorou e chorou polo seus fillos ata que se lle terminaron as bágoas. E aos poderosos non lles importou o máis mínimo, nen fixeron nada para remedialo.

E os homes e mulleres desa xeración emigraron coma unha marea infinita ata baleirar de esperanzas as vilas e pobos, porque nada, xa nada os retiña neste pais, agás a miseria.

O fillos de Galizia marcharon cara Europa cunha gran dor no corazón. Non querían deixar a súa nai, non quería abandonar a súa aldea nin a súa terra, nin esquecer os costumes nin a tradicións, pero iso aos poderosos non lles importou o máis mínimo.

Retornaban ás aldeas nos meses de verán para que os seus fillos voltasen a visitar a Galizia Ela pasaba todo o ano agardando o retorno dos seus e choraba desconsoladamente cada vez que se marchaban.

O tempo transcorreu para Galizia e a vida na aldea permanecía inalterable.

E Galicia foi avoa. Galizia tivo netos. Netos que falaban o inglés, o francés ou o alemán, que medraron noutras culturas, extranxeiros desarraigados na terra de orixe e na de destino. Abandoados a súa sorte, a maioría xa non falaban o idioma de Galizia, e moitos desenvolveron un agudo sentimento de desprezo por unha lingua e un país atrasados, e que soamente apreciaban como una infantil anécdota de verán.

Outros netos de Galizia educáronse noutros paises, algúns recibiron unha formación superior grazas ao duro traballo dos seus pais, outros destacaron con excelencia nas súas disciplinas, acadando o xusto recoñecemento e promoción proporcional ao seu mérito e intelecto, sempre en comunidades onde o traballo e a valía e non a filiación e a servidume son o baremo que condiciona o futuro das persoas. Así, accederon á cultura e aos valores democráticos dos seus países de acollida, acadaron unha visión moderna e inconformista da realidade e uns valores de respecto e convivencia.  Nembargantes, cando voltaban a terra de Galizia decatábanse estupefactos dunha realidade diametralmente oposta: corrupción a todos os niveis, falla de formación, explotación laboral, podredume moral, especulación desaforada, inmobilismo e ausencia de innovación, envellecemento crónico da poboación e falla de relevo xeneracional, incultura xeneralizada, incendios forestais e desertización, contaminación de ríos, ausencia de oportunidades, falla de respecto as normas máis básicas de convivencia. Atopáronse de súpeto co país dos ananos do que falaba Celso Emilio Ferreiro, un vello amigo da súa avoa.

Decatáronse de que ao longo do tempo houbera unha selección endogámica e artificial da poboación. Os poderosos, a súa descendencia e achegados, sistemáticamente perpetuáronse ata o presente en postos de decisión e poder. Varias xeracións de privilexiados dirixiron, decidiron e marcaron o destiño de millóns de vidas. Adiñeirados, terratenentes, funcionarios, súbditos da igrexa e de poderes foráneos, caciques disfrazados de salvadores, banqueiros, e un exército de paletos amorais e minifundistas mentais que non dubidaban un segundo á hora de traizoar aos seus veciños a cambio de migallas ou de trocar os seus apelidos para distinguirse da masa empobrecida e inculta. Así naceron os Rajois, os Feijoos, os Freijedos, os Lajes, os Seijos, os Bujan, os Teijeiros, os Villarinos, os Amejeiras, os Gallegos, os Gesteiros, os Oteros, os Montoto, os Fuentes, os Puentes, os Villanuevas, os Losadas, os Lorenzos, os Requeijos, e os mil ecéteras…; insultando e desprezando a tódolos descendentes que herdaron uns apelidos falseados que lles tocou levar como un estigma do pasado.

Esta xerarquía decrépita e anacrónica, traizoeira e mentireira, mantivo e seguía a manter unha estrutura piramidal baseada no favor e na influencia, no interese e no amiguismo chaqueteiro, na discriminación e na inxustiza, e por riba de todo, no comercio coa miseria humana e a explotación xeneralizada da necesidade.

Algúns netos de Galizia tentaron voltar as aldeas, a terra dos seus pais e avós, coa esperanza de recuperar as súas raíces, coa ilusión de comezar unha nova vida, de ter unha familia e un futuro mellor;  pero a situación era exactamente a mesma que cando Galizia era una moza, do mesmo xeito que as xeracións anteriores emigraron as Américas e logo a Europa, agora tocaba emigrar a calquera lugar do mundo onde houbera traballo e futuro, baleirando aínda máis a xa case inexistente paisaxe humana das vilas e pobos.

E Galizia novamente quedou soa neste mundo. Galizia chorou e chorou polos seus netos ata que se lle cristalizaron as bágoas. E aos poderosos non lles importou o máis mínimo, nen fixeron nada para remedialo.

A esperanza de Galizia morreu cos seus netos, todo o duro traballo da súa vida non foi dabondo para trocar a realidade, e a súa lonxevidade só lle valeu para poder ver coma o legado que lle foi transmitido pola súa nai pérderase sen remedio nas seguintes xeracións.

Agora Galizia é anciá e ten Alzheimer, indefensa e débil, sen forzas para loitar, logo dunha longa vida de sufrimentos e privacións, achégase ó seu final. 

Foise esquecendo pouco a pouco de todo o que amaba, todo o que lle rodea é alleo para ela, ten a mesma mirada de illamento e soidade que cando era unha meniña.

Galizia esqueceuse dos seus netos e dos seus catro fillos, esqueceuse do seu home, da casa e o pobo onde naceu e dos seus veciños, esqueceuse dunha vida dura de sufrimento e traballo, e das inxustizas que trazaron a súa vida. Galizia perdeu as lembranzas da infancia, a beleza das fragas e os montes que a viron medrar, dos ríos e regatos onde lavaba a roupa, e dos carreiros por onde camiñou. Galizia esqueceuse da faciana da súa nai, de tódalas tradicións marabillosas que lle ensinou e tamén letra a letra fóronse apagando as palabras da lingua herdada que tanto falou.

A enfermidade extirpou da súa memoria as poucas bágoas que lle quedaban nos seus ollos. Galicia xa non pode nin sabe chorar por ninguén. Galicia está nun estado vexetal, inerte aínda que latexante, paralizada dos seus membros, postrada e indefensa ante o inminente desenlace, impasible ante o sufrimento das novas xeracións.

Galizia tamén esqueceu o resentimento, a rabia, o odio, e o desexo de vinganza contido e acumulado durante tanto tempo nos ósos e nos músculos do seu corpo, cara eses ananos sen alma e sen remorsos que condicionaron para mal a súa vida e a dos seus descendentes.

Galizia esqueceusexa de todo e de todos.